Afgelopen zomer klopte Karel bij ons aan met de vraag of wij ook lange huttentochten organiseerden, met lang bedoelde hij langer dan 7 dagen. Nu bieden wij dit niet standaard aan, maar gelukkig zijn veel van onze huttentochten wel na elkaar te lopen. Karel besloot in overleg met Arres te beginnen met de Ortler Trek, de perfecte opwarmer met start- en eindpunt in Merano, en daarna te  vervolgen met de indrukwekkende en uitdagende Venediger Höhenweg met Grossvenediger te lopen. Benieuwd geworden naar zijn ervaringen? Lees dan zijn uitgebreide reisverslag.

Zondag 22 augustus 2021

Om 07.30 uur sta ik op en ga ontbijten en dan komt Marnix bij mij zitten, maar Monique zien we niet. Ik heb ruim de tijd om buiten aan te schuiven voor de briefing. Maar eerst ga ik nog meer bagage sorteren om niet mee te nemen en dat lukt aardig goed. Ik mag het in het hotel in de skikelder weg leggen.

Het buiten aanschuiven houdt in dat we, de reizigers, elkaar kunnen ontmoeten en kennis maken. Ieder vertelt iets over zichzelf en er wordt nog heel wat bagage terug in auto’s gelegd. Gerdi geeft ieder twee formulieren om in te vullen zodat zij foto’s mag gebruiken. Gerdi zal onze reis/wandelgids zijn, is aardig en goedlachs. Zij woont hier niet ver vandaan. 

We gaan niet naar de Neue Prager Hütte want het weer boven is, zo is voorspeld, veel te slecht en er is nergens schuilgelegenheid. Daarom belt Gerdi met Arres om een en ander om te zetten en nemen we een andere route. Ook belt ze de reeds eerder bestelde taxi af. Er moet gewacht worden op Arres, of hij het Venediger Haus heeft kunnen vastleggen. Dat is gelukt.

Om ongeveer 11.30 uur vertrekken we, gaan een minuut of 20, aan de linkerkant van de weg, over de weg en steken dan links de weilanden in. Hier en daar moet de schrikdraad even opzij en zeker ook weer terug. We komen in het bos en gaan op en neer, hier en daar wat steiler en soms loop ik voorop. Na ruim een half uur zijn we al aardig gestegen en kunnen we achter ons het vertrekpunt zien liggen.

Af en toe zien we een meertje, we lopen langs een mooi kabbelend beekje, soms in het bos en soms in het weiland. Een wel erg rustig begin van deze vakantie en in twee uur tijd overbruggen we de totale afstand zodat we al om 13.30 uur op de plaats van bestemming zijn. 

Na een lekkere Franziskaner Weizenbier ga ik wachten tot het eten komt. We krijgen Karottensuppe, Naturcordonbleu met lekkere saus en rijst en een beetje groente. Als toetje krijgen we een niet te zure yoghurt met veel fruit. Na het tweede glas bier gaan sommigen het spelletje UNO spelen. 

Maandag 23 augustus 2021

Frans is al vroeg wakker en ik ga naar het ontbijt. Dat is vanaf 07.30 uur en ik neem 4 sneetjes bruin brood met vleeswaar, 3 bakken koffie, 1 sap en 1 water voor de pilletjes. Ik heb dan alles al ingepakt en om 08.30 uur gaan we op pad. Het eerste deel gaat redelijk vlak en is mooi om in te lopen. De tocht van vandaag is wel heel bijzonder en ook vrij lang. In vervolg op de 20 minuten inlopen gaan we de hoogte in en we klimmen binnen een paar uur al meer dan 500 meter en het gaat mij erg goed en gemakkelijk af.

Tegen 12 uur komen we op een mooie luwe plaats en we gaan lunchen, niet te lang want het is toch wel fris, hier boven. Af en toe regent het een heel klein beetje, de regenjas en regenbroek gaan aan. Ina doet haar dikke handschoenen aan en de volgorde van de wandelaars wisselt heel onregelmatig.

Heel af en toe hebben we zelfs een klein stukje dat we de benen wat kunnen ontspannen omdat het een beetje vlakker gaat. De uitzichten zijn werkelijk fantastisch, de gletsjer ligt steeds min of meer vóór ons en in de diepte liggen zowel sneeuwvelden als grazige weiden. Soms druppelt de regen, we hebben weinig zon maar toch een goede wandeltemperatuur.

We moeten ook enkele beken oversteken via stenen die soms ook net onder water liggen. Zelfs één keer gaan we zo dicht langs een waterval dat de regenbroek door het opspattend water redelijk nat wordt. Maar door de nieuwigheid rollen de druppels er van af. 

We passeren regelmatig gezekerde passages met staalkabels en soms ook met een gerubberd touw met dikke knopen, waarop je daarom goed grip hebt. We trekken ons zelf dan echt naar boven en geven eerst de stokken door. 

Het blijft toch een lange wandeling vandaag en gelukkig is het in het algemeen niet zo inspannend, behalve dan die kleine echt steile, zelf- omhoog-hijs-stukken waarin de hartslag behoorlijk wordt opgestuwd. 

Half vier is het als we over de heuvelkam een groene vlag zien. Dan duurt het nog maar even voordat we aan de Badener Hütte op 2.608 meters hoogte aan komen. We kunnen nu heerlijk in de zon, op een bankje voor het huis bijkomen van de mooie tocht van vandaag.

Ik ga naar binnen, doe de dikke schoenen uit, regenbroek en sloffen uit voordat we, Frans en ik, de kamer opzoeken. Ik maak het bed alvast slaap gereed. Beneden bestel ik een heerlijk Weizenbier en schrijf tot 17.35 uur.

We krijgen onze maaltijd, soep met een soort gesneden pannenkoek, daarna spaghetti met tomatensaus en als toetje pallatschinken, en dat is ook pannenkoek. Nog een bier, Weizenbier, terwijl de anderen, Joost, Dieuwke, Nellie, Frans en Gerdi Uno spelen. 

Dinsdag 24 augustus 2021

Frans staat al om 05.30 op en ik pas veel later. Ik heb een behoorlijk slechte nacht gehad, weinig geslapen. Voor 07.00 heb ik mijn eerste kop koffie leeg en ontbijt uitgebreid.

Om 08.05 vertrekken we, beginnen met een kleine afdaling en daarna krijgen we een behoorlijk heftige klim. Eén van ons krijgt na enkele kilometers een probleempje, maar terwijl wij doorlopen lost Gerdi dit snel op. 

We gaan nog deels soepel omhoog, maar ook heeft men weer regelmatig een staalkabel aangebracht en dat is dan ook wel nodig. Is het niet vanwege de steile beklimming dan is het wel ter bescherming op het zeer smalle pad. Om 10 voor half 12, na een flinke afdaling, lig ik zelfs 10 minuten voor.  

Vóór de behoorlijke klim naar de Galtenscharte van 2871 meters hoogte, gaan we een korte pauze houden, ook om te eten.

Daarna gaan we echt de hoogte in en ik loop een heel stuk, bijna alleen, voorop. We komen er wel achter dat de Galtenscharte een inspannende klim is en een best wel zware tocht. We steken vandaag ook twee sneeuwveldjes over en Gerdi vertelt hoe we dat moeten aanpakken.

Aan het eind van de klim gaan we, misschien wel 150 meter, langs de gespannen staalkabel. Hierdoor moeten onze tegenliggers in de afdaling behoorlijk lang wachten maar dat doen ze al vanzelf. Soms is het pad langs de kabel maar twee voeten breed of het is erg steil.
Dan komen we, om ongeveer 14.30 uur op de top van de kam en ook aan de afdaalkant ligt in het begin een vrij lange kabel waaraan we achterstevoren en gezicht naar de grond, moeten afdalen, onder streng toezicht van Gerdi, die ons wel weer veilig en gezond op de Hütte wil laten aankomen. Ik ben één van de eersten en maak enkele foto’s van onder andere, Nellie in haar afdaling. We wachten tot ook de laatste veilig van de kabel af komt. Frans, die aan klettersteigen doet, gaat wel erg snel. 

We moeten nu een steil stuk verder afdalen en dan de klim naar de Bonn Matreier Hütte en daar komen we om 16.25 uur aan. We zijn dan 8 ½ uur onderweg geweest, hebben veel stil gestaan en met Nellie hebben we een half uur extra pauze gehad. Misschien hebben we maar 5 uur effectief gelopen. Om 17.00 uur zitten de meesten te genieten van een welverdiend Weizenbier en wachten we op het avondeten. We krijgen griesmeelsoep, sla, kalkoen met pasta en saus en als nagerecht chocolade-ijs met kersen. Er wordt natuurlijk weer erg fanatiek UNO gespeeld en halverwege het spel poets ik mijn tanden en ga weer naar het spel kijken. Om 21.50 wens ik ieder een fijne avond en welterusten, installeer mij in het Schlaflager en ga slapen. 

Woensdag 25 augustus 2021

Ik sta op, pak alles in en neem alles mee naar beneden. Alleen Dieuwke zit al aan het ontbijt en ik neem koffie, twee sneetjes brood, kaas, soorten worst en dan ronde twee. 

We zijn vandaag niet zo vroeg op pad en dalen vanaf de hut een flink stuk af naar de Ezelsbrücke waar we aan een flinke klim beginnen. Ook hier hangen op enkele plaatsen staalkabels aan de rotswand gezekerd maar in vergelijking met gisteren is dit een makkie. Aan de andere kant van de Ezelsbrücke dalen we af en, volgens het oudere echtpaar dat we tegenkomen, moeten we twee keer door een diepe sleuf oversteken. Het water heeft een grote kracht en heeft hier tot twee keer toe het pad weggevaagd.

Joost en Dieuwke gaan hier voorop en ik loop hen na terwijl de rest van de groep nog even blijft staan. Omdat zij, Joost en Dieuwke, aan de rechterkant een bolder gaan beklimmen, kom ik na een half uur als eerste, om 13.05, bij de Eisseehütte aan en bezet daar een 6 persoonstafel. Een tijdje later zitten we gezellig samen buiten, in de zon, op het terras, maar Frans en Monique zitten een tafel verder. Er worden heel wat lekkere dingen besteld en ik ga voor de pommes frites met erg lekkere mayonaise.

Als we later onze spullen naar lager 2 brengen ga ik even liggen, even, tot 16.30 en dan aan de koffie. De maaltijd brengt ons nudelsoep, Rinderfleisch met goulash en yoghurt met fruit, vruchten als nagerecht.  

Donderdag 26 augustus 2021

Even na 06.30 gaat er al een wekker en ik ga naar het vroege ontbijt en eet er weer flink op los. Omdat we vandaag een lange tocht maken zijn we al om 07.10 op pad en beginnen met een lichte afdaling. Daarna is het haast vlak tot 07.30 en ik diesel rustig door tot we aan steenslag komen en ik schrijf even.

We gaan nu weer klimmen, af en toe weer zo steil dat er kabels hangen. Om 09.03 zijn we toch boven en we krijgen, in het begin, een zanderige afdaling, bijna strandzand, zo fijn. We dalen daarom heerlijk af en krijgen af en toe een flinke frisse wind. Het lijkt wel alsof er in de koude lucht meer zuurstof zit. Op de mooie afdaling maak ik een leuke foto van een riviertje met distel en monnikskapplant. Om 11.15 zijn we beneden bij de Johannis Hütte op 2121 meters hoogte.

We moeten hier, ook op het terras, ons inentingsbewijs laten zien. Omdat hier een asfaltweg naast loopt is de kans op controle vele malen groter dan elders en men wil geen boete krijgen. Mijn gele inentingspaspoort wordt geaccepteerd en ik bestel een grote koffie. Voor Wifi moet men hier € 2 betalen en sommigen kunnen dat ook niet laten. 

Het zal zo even na 12.00 zijn dat we ons gaan klaar maken voor de klim naar het Defreggerhaus. Dat is een mooie klim van ongeveer 850 meters de hoogte in en we krijgen mooie uitzichten met in de verte de top van de Gross Venediger. De legende zegt dat je vanaf de top Venetië kunt zien liggen, vandaar de naam.

Natuurlijk is het zo dat we na elk kammetje weer een volgende kam zien liggen om weer te veroveren. Telkens een stapje hoger en we zien de mooie dikke distels en monnikskap met diep paarse kleur. In de hoogte zien we af en toe het Defreggerhaus in de verte liggen. 

Het is inmiddels 14.45 uur, we hebben bijna 3 uur geklommen en genoten. Ik zeg tegen Frans dat ik verwacht daar om 16.00 uur te zijn. Toch onderschat ik ons want al om 15.30 zijn we allemaal boven bij Das Haus op 2960 meters hoogte. We gaan het gezellig ingerichte Haus binnen en bestellen onze drankjes bij de vriendelijke dame achter het “loket”. Ik neem weer een Weizenbier en dat is heerlijk na de wandeling. 

Wij krijgen kamers 6 en 5, één trap op en onder aan de trap links is het toilet. Goed om te weten. Ik haal de slaapzak uit de rugzak en maak het bed gereed. Ook haal ik al veel spullen uit de rugzak want bij goed weer en goed zicht gaan we morgen de Gross Venediger op.

Om 18.30 gaan we dineren en we krijgen soep met deegballetjes. Ik kies verder voor de goulash met knoedel, want dat is het antwoord als ik vraag wat er bij de goulash zit. Als nagerecht krijgen we een vrij droog stuk cake met poedersuiker en slagroom.

Na de maaltijd komt berggids Peter, 70 jaar, grijs en met flinke baard, ons vertellen over de tocht op de Gross Venediger. Hij is een goed verteller. Ik overweeg nog een bier, goed dat ik het niet doe. Terwijl de anderen UNO spelen poets ik mijn tanden, ik kijk nog even bij de spelers en ik mag bij de niet snurkers op de kamer, bij Monique, Nellie en Gerdi. Die komen alle drie even later. Nu nog wachten hoe laat Peter morgen op onze slaapkamerdeur klopt.

Vrijdag 27 augustus 2021

Peter heeft niet geklopt en ik ga naar het ontbijt. Aan het “loket” krijg ik 8 glaasjes sap, we zijn met 8 personen. Ieder krijgt 2 sneden brood op het bord, ik 3 omdat er 1 klein sneetje bij zit. Er is broodbeleg, kersenjam en kruidenkaas en ik neem er wel 3 koffie bij.

Na het ontbijt maak ik de rugzak verder klaar, een fles water en het fototoestel is eigenlijk wel genoeg en ik ga liggen. Er is verder toch niks te doen. Om 09.30 gaan we naar buiten om te kijken hoe het weer is dus doe ik mijn regenbroek, schoenen, muts en handschoenen aan maar buiten gekomen zien we dat boven de 3300 meters hoogte, werkelijk helemaal niets te zien is. Er zijn alleen wolken en nevels.

De extra kleding gaat weer uit en we gaan spelletjes spelen. Men speelt yahtzee, ik ga patience met kaarten spelen en kom er achter dat ongeveer alle stokken kaarten incompleet zijn. Als ik om 11.15 buiten kijk hangen de wolken nog veel lager dan eerst dus wachten we af wat Peter gaat doen. Als het vandaag niet door gaat hebben we nog uitwijk naar morgen want we dalen niet af naar de Johannis Hütte.

Ik ga schrijven en ben om 11.30 daarmee klaar. Straks maar een lekkere tosti of zo. Voor de lunch bestel ik een nudelsuppe met twee worsten en bij de koffie neem ik een dubbele koffie. Daarna vertelt Peter dat, mocht het voor 14.00 uur nog mooi weer worden, we nog op pad zouden kunnen, je bent dan om 19.00 uur weer binnen. Maar de nevel trekt nog verder het dal in.

We overleggen om voor Gerdi iets te doen en op voorstel van Frans besluiten we onze namen op een wasknijper te zetten. Gerdi is nu toch afwezig en we overleggen over het bedrag om uit te leggen. Ina is rusten.                                

Joost vindt € 20 wel passend en we sluiten ons daarbij aan. Frans koopt een uit één stukje hout gesneden edelweiss. Als Gerdi, Frans, Dieuwke en Monique gaan wandelen vraag ik aan Ina hoe zij over het voorstel denkt en ze gaat akkoord. Vermoedelijk bieden we haar dat straks, na het eten aan, omdat het morgen, bij vertrek en afscheid wellicht te hectisch wordt. Want de club zal, na de gletsjertocht, de afdaling naar Johannis Hütte en de rit naar Matreier Tauernhaus, vermoedelijk wat chaotisch uit elkaar gaan.

Ik drink nog een donkere Franziskaner en ga van 17.00 tot 18.00 liggen, er is niet veel méér te doen. Monique komt zeggen dat we mogen gaan aangeven wat we willen kiezen uit het aanbod aan eten en ik ga naar beneden. 

Ik kies voor soep, bouillon met pannenkoekreepjes, aardappel met twee platte gehaktballen en salade. Ik haal daarna nog wat aardappel en 1 gehaktbal. Als ook de schaaltjes met fruit leeg zijn komt Peter vertellen dat we morgen om 06.00 gaan ontbijten, 06.30 buiten en vertrekken.

Ik houd een kort toespraakje voor Gerdi en bied haar de wasknijper met namen, bloemetje en euro’s aan. Terwijl de anderen UNO spelen schrijf ik nog wat. Er is nog tijd voor een Franziskaner Weizenbier en daarna ga ik slapen. 

Zaterdag 28 augustus 2021

We zijn gisteren niet afgedaald naar de Johannis Hütte maar in het Defregger Haus gebleven. We staan om 06.00 op en gaan ontbijten. De regenbroek aan, gamaschen worden door Peter verstrekt en ik doe een handdoek als das om. Zodoende gaan we om 06.55 op pad, alleen heb ik, als enige, nog geen klimgordel om dus doen we dat snel. We gaan op weg naar de Gipfel en het eerste stuk lopen we, we dalen een stukje, nog los van elkaar tot we een stuk langs een kabel moeten klimmen wat mij niet goed lukt omdat het touw opzij wordt getrokken en ik mijn been niet zover krijg. 

Bij het begin van de gletsjer gaan we aan het touw en Peter knoopt ons allemaal vast. Twee jonge mannen, Thomas en Daniël, in die volgorde, voorop maar wel achter Peter. Dan kom ik, en vervolgens Ina, Monique, Gerdi, Joost, Dieuwke en Frans achteraan. Dat houdt in dat Nellie niet is mee gegaan.

De sporen die Peter uit zet en door Thomas en Daniël dieper worden getrapt moet ik natuurlijk volgen. Ik vind de stappen wel behoorlijk groot maar het is te doen. Er moet een kleine spanning op het touw blijven, het mag de sneeuw raken maar meer ook niet. Soms gaat dat heel goed maar dikwijls kan ik niet vooruit omdat er achter getrokken wordt en daarom aan de voorkant ook.

Peter moet de route in de gaten houden maar ook hij ziet niet veel. Soms kijkt hij op zijn kompas of kijkt hij naar iets dat ik niet weet. Terwijl hij kijkt hebben we even rust en kunnen we even bij komen. De wolken of nevels zijn zo laag dat ik niet eens zie of het links of rechts omhoog of omlaag gaat en ik had al eerder aangegeven dat, wanneer er niets te zien was, ik niet mee hoefde. Dat gevoel om om te keren bekruipt mij wel enkele keren.

Peter verwacht binnen 400 meter een herkenningspunt te zien, zo niet dan gaan we terug. Maar ondanks het feit dat hij het punt niet kan vinden, lopen we gestaag door de wolken verder. Wij weten toch niet of hij het punt wel of niet heeft gezien. Volgens het tijdschema moeten we toch ooit het kruis gaan zien en dat lukt ook, weer na even navigeren met het kompas.

Het kruis is ook nauwelijks te zien maar we maken toch foto’s. Het is dan 10.15 uur. Volgens het horloge van Gerdi hebben we 3 uur en 8 minuten geklommen. En ondanks dat we niets gezien hebben van de schitterende bergen om ons heen zijn we toch voldaan dat we de top van 3666 meters hoogte hebben bereikt.

Op de terugweg gaat het iets sneller en we komen nogal wat groepen tegen die zonder de sporen van Peter, deze tocht nooit hadden kunnen volbrengen. Peter leidt ons nu via een iets andere route terug en we komen langs gletsjerspleten waar we tussendoor laveren en komen bij een grandioos diep gat in de gletsjer. We mogen allemaal even naar de rand, gelukkig wel aan het touw, dus wat zekerheid. 

Volgend jaar wil Peter echt met pensioen, hij heeft de Gross Venediger dan ruim 1500 keer beklommen. Over de terugtocht doen we twee uur en zijn daarom tegen 12.30 terug bij de hut. We kunnen gaan lunchen en daarna de spullen inpakken om te gaan afdalen naar de Johannis Hütte. 

Omdat we nog tegen de 3000 meters hoogte zitten regent het tijdens de afdaling niet, maar het sneeuwt. Toch hebben we daar weinig last van en genieten we van de lange en mooie afdaling. We kunnen hier kiezen uit soms wel 3 of 4 verschillende paden, over de graat, langs de graat, lieflijk terrein tussen de bloemen of over stenen. De sneeuw gaat over in lichte regendruppels en houdt dan, gelukkig, op. Om 15.50 uur zijn we bij de Johannis Hütte en hij staat gebeeldhouwd naast de deur. Doordat de beklimming van de Gross Venediger een dag later gedaan is en we dus vrij laat bij de Johannishütte zijn hebben we gezamenlijk besloten om een taxi te bestellen, die ons rechtstreeks terug naar het Matreier Tauernhaus brengt.

Het is een mooie en snelle rit, onze chauffeuse heeft er zin in en kent de weg op haar duimpje, hopen we. We mogen van de mooie uitzichten genieten en na de mooie en snelle rit zitten we al om 17.45 aan het bier en andere drankjes in het Tauernhaus.

We nemen afscheid van elkaar, Gerdi rijdt naar huis, Joost naar zijn volgend adres, Nellie, Dieuwke, Monique, Frans en ik blijven hier overnachten en Frans kan, kostenbesparend, bij mij op de kamer. Welterusten.

Zondag 29 augustus 2021

Monique heeft nu de kamer die ik eerder had en gelukkig hebben wij weer toilet op de kamer. Ik slaap redelijk goed en we staan op tijd op om naar het ontbijt te gaan. Daar ontmoeten we elkaar en kunnen gezamenlijk ontbijten. Ook de broer van Dieuwke komt want die zal haar en haar bagage naar haar nieuwe studieadres in Italië brengen.

Ik ga in de skikelder mijn bagage ophalen en verder ook de rugzak, stokken en al snel daarna nemen we afscheid van elkaar.