Toen ik op zoek was naar een huttentocht voor de zomer, viel mijn oog meteen op de Glocknerkrone.
Een 7-daagse individuele huttentocht door National Park Hohe Tauern. Na eerder een huttentocht in de Dolomieten en Oostenrijk te hebben gelopen, was ik op zoek naar een tocht die minstens net zo uitdagend was met een minimale lengte van een week. De Glocknerkrone voldeed aan deze eisen. Zodoende vertrok ik samen met een vriendin naar Kals am Großglockner, waar we onze eerste overnachting hadden geboekt. 
 

Change of plans…

De route van de Glocknerkrone begint op de parkeerplaats van Glanz, 560 meter boven Matrei. Vanuit hier wandel je in ongeveer 5 uur naar de eerste hut: de Sudetendeutsche Hütte. Tijdens het ontbijt in onze accommodatie in Kals am Großglockner raken we in gesprek met de eigenaresse over onze huttentocht. Omdat we onze auto al in Kals hebben staan (en dit het eindpunt is van de Glocknerkrone), bedenken we dat het slim is om een taxi naar het beginpunt van de route te nemen. Zo hoeven we bij terugkomst in Kals geen taxi meer te regelen.

De eigenaresse vertelt ons echter dat het ook mogelijk is om vanuit Kals naar de Sudetendeutsche Hütte te lopen. Ze pakt de kaarten erbij en wijst ons de alternatieve route aan. Voor deze route neem je de gondel in Kals en loop je vanuit daar via de Blauerspitz naar de Sudetendeutsche Hütte. Er zit een klein segment in de route waar extra voorzichtigheid geboden is, maar ze verzekert ons dat we fit genoeg zijn om dit te kunnen overbruggen.

De weersvoorspellingen zijn gunstig, dus we besluiten de alternatieve route te nemen.

We parkeren de auto bij de gondel, die ons binnen een kwartiertje naar 2.400 meter brengt. Vanuit ons startpunt hebben we meteen een prachtig 360 graden panorama, waarbij we al de eerste glimp van de Großglockner opvangen. Het pad kronkelt over de ronde bergtoppen, terwijl we steeds dieper het gebergte intrekken, met de Großglockner voortdurend op de achtergrond.

We volgen de bordjes van route 502 B, de Sudetendeutsche Höhenweg. De route is goed aangegeven en werkelijk elke meter biedt adembenemende vergezichten over de omliggende bergen en lagergelegen dalen. We wandelen langs felgroene berghellingen, bezaaid met kleine alpenbloemen, paardenbloemen en boterbloempjes. Halverwege de route naderen we het bord met “Nationalpark Hohe Tauern” en daarmee zijn we zij nu officieel in het Nationaal park binnengetreden.

We volgen het smalle bergpad langs de hellingen en bereikten het Dürrenfeld, een kom van stenen waarin de laatste sneeuwresten van het seizoen zichtbaar zijn. Als een stel berggeiten klimmen we langs een rotsachtige puinwand omhoog tot we het hoogste punt van de dag bereiken. Hier worden we beloond met een schitterend panorama en de uitdaging om ook weer veilig af te dalen. In de verte zien we de Sudetendeutsche Hütte al liggen, geïsoleerd en afgelegen, waardoor het duidelijk wordt hoe belangrijk waterverbruik, stroom en afvalbeheer zijn bij dit soort huttentochten.
Geen wegen, geen nutsvoorzieningen – hier bevind je je écht in the middle of nowhere. 

Met behulp van staalkabels dalen we de puinrotswand af tot we weer het normale pad bereiken. We wandelen door een rotsachtig landschap wat steeds groener wordt, totdat we uiteindelijk bij de Sudetendeutsche Hütte aankomen. De hut ligt prachtig gelegen, naast een klein bergmeertje wat tevens dienst doet als douche. Die hebben ze hier namelijk niet.
Wat ze wel hebben zijn de lekkerste Kaiserschmarren die ik deze vakantie geproefd heb!
De hut wordt gerund door een jong en enthousiast team, wat duidelijk merkbaar is in de positieve sfeer én de verfrissende menukaart.

Na een goede eerste nacht zetten we de volgende ochtend vroeg onze tocht voort, op weg naar de tweede hut. Het Kalser Tauernhaus. 

Mag het een km meer zijn?

Goed uitgerust verlaten we de Sudetendeutsche Hütte in dezelfde richting als waar we vandaan komen. We kruisen het stenen veld, maar slaan dan linksaf en moeten weer een flinke helling beklimmen. We hebben geluk met het weer; de lucht is strakblauw! Eenmaal boven staan we oog in oog met de Großglockner.

Dit prachtige uitzicht overtreft al onze verwachtingen. Na een korte fotosessie vervolgen we onze weg, die ons nog dichter bij deze fenomenale berg brengt.

We bevinden ons nu op zo’n 2.600 meter, en dat is duidelijk merkbaar. De lucht is frisser en de vegetatie heeft plaatsgemaakt voor een stenige ondergrond. Ondanks de felle zon moeten we enkele sneeuwvelden doorkruisen terwijl we langzaam afdalen, met de Großglockner voortdurend in beeld. Je komt ogen tekort, en elke meter wil je stilstaan, verbaasd over hoe ongelofelijk mooi het landschap eruitziet. Met al mijn bergwandelervaring in Europa is dit misschien wel een van de mooiste uitzichten die ik ooit heb gezien.

De route vertelt ons rechtsaf te slaan richting het Kalser Tauernhaus te lopen. Maar omdat de omstandigheden zo goed zijn, besluiten we de oorspronkelijke route van de Glocknerkrone te volgen en via de Spinewitool naar het Kalser Tauernhaus te gaan. Deze route leidt je langs verschillende waterstromen die langs de helling naar beneden denderen. Je moet goed uitkijken waar je kunt oversteken, en waterdichte schoenen zijn een must, maar wat is het prachtig!

We wandelen nu zo dicht langs de Großglockner dat het lijkt alsof je hem bijna kunt aanraken! Het laatste stuk van deze etappe dalen we in een stevig tempo af, want het Kalser Tauernhaus ligt in het dal. Eenmaal aangekomen genieten we van de laatste zonuren in de tuin van het Kalser Tauernhaus. We duiken die avond niet te laat het bed in, want morgen wacht ons een pittige dag!

Wanneer je denkt dat het niet mooier kan…

Vandaag vertrekken we op tijd. De etappe is een stevige: 16 kilometer, met bijna 1500 meter stijging en 800 meter daling. We wandelen het dal uit over een alpenpad langs een beek. Naarmate we het einde van het dal naderen, wordt het steeds smaller en buldert het water steeds harder door de kloof. Er is een speciale wandelroute langs de kloof aangelegd, waar je het stromende water kunt volgen. Een prachtig pad dat vroeger waarschijnlijk de enige verbinding met de buitenwereld was.

Eenmaal voorbij de kloof komen we in een klein dorpje waar we nog even snel een koffie drinken op het terras. De ochtendkou heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een aangename zon, dus we ruilen onze vesten in voor T-shirts. Niet onnodig, want zodra we verder lopen, worden we een flinke klim opgestuurd. Met stukken tot 43% stijging zijn we meteen goed opgewarmd voor de rest van de dag.

Via een breed wandelpad zigzaggen we door het bos omhoog. De kaart suggereert een afkorting, aangegeven met een zwarte stippellijn. Koppig als we zijn, proberen we die route te vinden. Na een uur zwoegen tussen de bomen komen we iets hoger op het wandelpad uit. Resultaat: veel energie verspild en geen tijdwinst. Mocht je op dit punt komen en twijfel je de zwarte route te nemen; blijf gewoon het wandelpad volgen!

Hoewel het pad niet het meest uitdagend is, word je beloond met steeds mooiere uitzichten naarmate je hoger komt. We wandelen langs een kolkende beek, terwijl we nog niet weten waar het water vandaan komt. Tot we aan het einde van de weg bij een hek komen. Een waar sprookje ontvouwt zich voor onze ogen: een groene vallei waar waterstromen samenkomen, een strakblauwe lucht en aan het einde van het dal torent de Großglockner statig boven alles uit. De lucht is zo helder dat de gletsjer schittert in de zon. Wauw, wat is dit mooi!

We stoppen even om dit plaatje in ons op te nemen, maar te lang stilstaan kan niet. We hebben nog een eind te gaan en al aardig wat tijd verloren met onze ‘kamikaze-actie’. We wandelen verder langs de berghelling, steeds dichter bij de Großglockner. Het vergt enige zelfbeheersing om niet elke vijf meter te stoppen voor foto’s, want het uitzicht wordt met de meter indrukwekkender.

De weg is lang en de hoogtemeters beginnen hun tol te eisen. Maar het prachtige weer en het adembenemende landschap maken alles goed. Rond 17:00 bereiken we de Stüdlhütte. Vanaf hier is het alleen nog afdalen naar de Lucknerhütte. Via puinvelden dalen we af, totdat we weer op beter begaanbare paden terechtkomen. Onderweg spotten we talloze marmotten en in de verte zien we het dak van de Lucknerhütte. We zijn blij dat we er zijn. Bij aankomst worden we naar onze kamer in de gloednieuwe aanbouw geleid. Extra fijn: een warme douche! Zeker met het vooruitzicht dat de volgende hut alleen koud water heeft.

Na een gezellige avond met de lokale fanfare en schnaps – aangeboden door de uitbater – duiken we ons bed in.

Dikke ogen en zo slap als een vaatdoek 

Zo word ik de vierde dag wakker. In de ontbijtzaal vermijd ik de blikken van mijn medereizigers, want ik zie eruit alsof ik net een acute allergische reactie heb gehad. Hopend dat een paar koppen koffie wonderen verrichten, pakken we onze rugzakken om de Glocknerkrone voort te zetten. Het moet gezegd worden: de weergoden zijn ons goedgezind, want ook vandaag begint met een strakblauwe lucht en een felle zon.

Nog geen 10 minuten onderweg komen we tegenliggers tegen die ons veel succes wensen. Oef, en mijn hoofd bonkt nu al als een gek, dat belooft wat. Met wat aspirines op zak en enkele bochten verder begrijpen we wat ze bedoelen met ‘veel succes’. Een muur van een helling, met een dun zigzaggend paadje tot aan de top. Hier moeten we omhoog. Het pad is amper zichtbaar en om ons heen is niets anders dan stenen. Fascinerend hoe je dan toch in een soort trance komt en op je gemak de top bereikt, wetende dat je waarschijnlijk weer wordt beloond met een schitterend uitzicht. Dat is inderdaad het geval! Een vergezicht over het serene dal, met in de verte de Salmhütte – tijd voor een pauze.

Vanuit de hut wandelen we verder omlaag en steken het dal over. Het landschap is wederom ongeëvenaard. Ik blijf het zeggen: tijdens de Glocknerkrone blijf je je ogen uitkijken. De diversiteit in landschappen, de sereniteit, het is bijna onwerkelijk. Al snel zien we de Glorerhütte liggen en strijken we neer op een van de ligstoelen bij de hut. De rest van de dag doen we niets meer. Vanavond delen we een matrassenlager met een grote groep, dus we proberen meteen wat slaap te pakken.
Gelukkig lukt dat goed, en de volgende ochtend zitten we op tijd aan de ontbijttafel, klaar om naar onze laatste hut te wandelen.

Is this heaven?

De vierde dag begint meteen met een goede workout. Hoewel het op de kaart slechts een klein stukje lijkt, starten we met een stevige klim naar de Karstenegg. Dit is meteen de grootste inspanning van de dag, want vanaf hier is het voornamelijk afdalen. Terwijl we door gemoedelijke, groene heuvels wandelen, blijft de Grossglockner in zicht, weer vanaf een andere kant. Het blijft telkens magisch. De etappe verloopt rustig en voldoet aan alle typerende kenmerken van Oostenrijk: een weiland vol alpenkoeien, uitzicht op de mooiste pieken, beekjes die kabbelend hun weg naar beneden zoeken door een landschap vol kleurrijke, schattige bloemetjes.

Ondertussen is het een spelletje geworden om te raden in wat voor soort hut we terecht zullen komen. Tot nu toe hebben we alles gehad: slapen op een matrassenlager met 15 anderen, slapen in een tweepersoonskamer, een oude maar charmante hut waar we onze kamer slechts met één andere persoon deelden, en een groot lager, maar volledig vernieuwd en met eigen bedcompartimenten. Met of zonder douche, of alleen koud water – wat zullen we vandaag aantreffen? Het enige wat we weten, is dat het een relatief nieuwe hut is en dat hij uitzicht heeft op de Grossglockner.

Eenmaal aangekomen kunnen we onze ogen, neus en oren niet geloven. Het Alpenhaus Glödis Refugium is inderdaad spiksplinternieuw, dat zie je én dat ruik je. Terwijl we binnenkomen, vult de geur van vers hout onze neus en meteen krijgen we een behaaglijk gevoel. Het is er rustig en we worden vriendelijk ontvangen door de eigenaresse. We nemen plaats op het terras, bestellen alles waar we trek in hebben en genieten nog eens na van de prachtige dagen.

Wanneer de eigenaresse ons naar onze kamer brengt, vertelt ze dat wij de enige gasten in het hele huis zijn! De enige gasten?! Ze opent de deur van de kamer en we geloven onze ogen niet. Een compleet nieuwe tweepersoonskamer mét een eigen badkamer en het lekkerste bed dat je je maar kunt voorstellen, en een groot balkon. We zijn echt geen luxepaardjes, maar het is zó fijn, om op deze manier ontvangen te worden in zo’n fantastische kamer. Het liefst duiken we meteen het bed in om alle slaap in te halen en ons heerlijk onder de frisse dekens te dompelen. Na een heerlijke warme douche heeft de dienstdoende kokkin ons een maaltijd bereid. Omdat we de enige gasten zijn, krijgen we alle aandacht, een bijzondere ervaring. We slapen als een roosje en de volgende ochtend ontbijten we aan een gedekte tafel, waar een heel gezin van zou kunnen eten. Ze weten hier duidelijk hoe ze hun gasten in de watten moeten leggen!

We nemen afscheid van de chef en de kokkin, en beginnen aan de laatste etappe van de Glocknerkrone: terug naar Kals, waar het allemaal begon.

Om terug te komen bij de auto hoeven we enkel het water te volgen dat tot in het dal leidt.
We wandelen langs dichtbegroeide paden en komen langzaam weer in de bewoonde wereld terecht. Het is de eerste dag dat het bewolkt is, en af en toe lijkt het alsof het gaat regenen. We zijn blij dat de route niet al te lang is, want we hebben nog een lange terugweg voor de boeg. Via een makkelijke etappe en goed begaanbare paden zien we binnen een paar uur de lift opdoemen vanwaar we vertrokken zijn. We sluiten onze tocht af met een drankje en lunch in de Gamsalm en wandelen naar de auto.

We zijn blij dat we ervoor hebben gekozen om Kals als ons startpunt te maken, want we zitten nog niet goed en wel in de auto of het begint te regenen. Dan is het toch fijn om meteen te kunnen vertrekken, in plaats van nog op een taxi te moeten wachten.

We laten de bergen achter ons en evalueren de Glocknerkrone. Beiden komen we tot de conclusie dat dit toch echt wel een van de mooiste huttentochten is die we ooit hebben gemaakt. Zeker wanneer je ervaring hebt met bergwandelen en over een goede conditie beschikt, is dit absoluut een reis die niet mag ontbreken op je palmares. Natuurlijk hebben wij het geluk van perfecte weersomstandigheden, maar ook zonder zon geloof ik nog steeds dat de Glocknerkrone meer dan de moeite waard is!

Wil jij zelf de Glocknerkrone wandelen?

Bekijk hier stap voor stap het programma, datums en beschikbarheid! Wil je meer informatie ontvangen over de Glocknerkrone? Neem dan contact op met ons.